Repertuar kina Mikro

W Japonii działają wyspecjalizowane firmy, które pomagają ludziom rozpłynąć się w powietrzu. Jedni chcieliby zniknąć z powodu długów, inni ze strachu przed szefem czy rodziną, a jeszcze inni ze wstydu. Dzięki tak zwanym Johatsu mogą zostawić wszystko za sobą i rozpocząć zupełnie nowe życie gdzieś indziej. Film śledzi kilka takich ucieczek - z perspektywy uciekinierów, ich bliskich, jak i tych, którzy organizują zniknięcia. Zanurzamy się w tajemniczym świecie podwójnych tożsamości, skrywanych rodzinnych dramatów, niezaspokojonych pragnień i ambicji.

Po tragicznej śmierci matki na polsko-​białoruskiej granicy 16-​letnia Kurdyjka Runa musi szybko dorosnąć i zająć się czwórką swoich młodszych braci oraz pogrążonym w depresji, bezradnym ojcem. Podczas pobytu w obozie dla uchodźców rodzina zmaga się z traumą, niepewną przyszłością i groźbą deportacji. Ucieczką Runy od codziennych problemów jest szkicownik, który wypełniają kolejne niepokojące obrazy. Film jest częściowo animowaną opowieścią o przedwczesnym dorastaniu w cieniu globalnego kryzysu uchodźczego.

Edward odnajduje w Portugalii swoją biologiczną rodzinę. Jednak ich wspólna przeszłość kryje mroczny sekret, który na zawsze zmieni jego rozumienie własnej tożsamości i pochodzenia.

O czym mówią rosyjscy żołnierze, kiedy dzwonią z frontu do swoich domów? Rozmowy telefoniczne, jakie ukraińskie służby specjalne nagrywały w pierwszym półroczu wojny, przedstawiają zupełnie inny obraz niż tworzony przez kremlowską propagandę. Podsłuchane wypowiedzi zostają w filmie zderzone z zapisem tego, co pozostawili za sobą barbarzyńscy najeźdźcy. Efektem jest nie tylko podwójne świadectwo zniszczeń, szabru i zbrodni wojennych. To także trzymająca w napięciu opowieść o prawdziwych emocjach, nastrojach i chwilach zwątpienia, które czasem towarzyszą agresorom czy ich rodzinom. W zestawieniu z postapokaliptycznymi widokami tworzą porażające studium zniewolenia i konformizmu.

Pandemia i związany z nią lockdown solidnie dały się we znaki Lisie i Clemensowi, głównym bohaterom komedii "Kolacja pożegnalna". Para zdecydowana jest zacząć nowy rozdział w swoim życiu, a pomóc ma w tym przeprowadzka z sennego Hanoweru do tętniącego życiem Berlina. Lisa jest ambitną lekarką, przed którą poważna zawodowa szansa, Clemens z kolei próbuje swoich sił jako piosenkarz i tekściarz. Oboje liczą, że wyjazd do niemieckiej stolicy okaże się przełomowy na każdej płaszczyźnie ich życia. Zanim jednak do tego dojdzie, para postanawia zorganizować pożegnalną kolację w swoim niemal pustym już mieszkaniu. Kiedy kolejni przyjaciele odwołują w ostatniej chwili wizytę, a w ich miejsce na imprezę trafiają nieproszeni goście, sytuacja zaczyna wymykać się spod kontroli.

Mężczyzna upada z wysokości i ginie. Czy jego żona jest za to odpowiedzialna?

Instruktorka tańca poznaje tłumacza migowego, który jest aseksualny. Próbując stworzyć związek, uczą się na nowo intymności.

Komendant obozu koncentracyjnego Auschwitz-Birkenau Rudolf Höss i jego żona Hedwiga próbują ułożyć sobie rodzinne życie w domu z ogrodem, który znajduje się tuż obok obozu.

Tytuł filmu to numer, jakim oznaczono zaginionego w akcji armeńskiego żołnierza walczącego z Azerami o Górski Karabach w 2020 roku. Podczas gdy rodzina próbuje odnaleźć ciało studenta, jego siostra za pomocą smartfona rejestruje proces poszukiwań i emocje, jakie im towarzyszą. Czy badania DNA potwierdzą, że znalezione kości to szczątki Soghomona? Poprzez wystudiowane kadry mamy wgląd w sytuację wyjątkowo intymną, kiedy filmowanie staje się zarazem głębokim współodczuwaniem. Przed nami kameralny, kręcony intuicyjnie eksperyment, którego kulminacja nikogo nie pozostawi obojętnym.

Trudno uwierzyć w amerykański sen z perspektywy miasteczka w Appalachach. To region wyeksploatowany i zapomniany, dotknięty bezrobociem, zanieczyszczeniem środowiska i przede wszystkim kryzysem opioidowym. Autorzy dokumentu towarzyszyli przez lata wielopokoleniowej rodzinie. Bez taryfy ulgowej, a zarazem wnikliwie i z empatią pokazali sytuację najmłodszej generacji, już na starcie obciążonej traumami, biedą i wszechobecnością uzależniających substancji. Ale jest wśród nich rezolutny Curtis, dorastający na naszych oczach, gotów wyrwać się z zaklętego kręgu, który pochłania jego najbliższych.

"Moje libido zabije mnie pewnego dnia" - mówił Jürgen Baldiga, młody fotografik, poeta i aktywista. W Berlinie Zachodnim lat 80. był współtwórcą i kronikarzem tamtejszej subkultury LGBT+. Z pozostawionych przez niego bogatych archiwaliów, w tym również dzienników, powstała rozedrgana opowieść o nim samym i o środowisku żyjącym w cieniu epidemii AIDS. Bezkompromisowe, prowokacyjnie "brudne" fotografie Baldigi dokumentowały klimat swego czasu, w którym hedonizm był również rozpaczliwą reakcją na wszechobecny strach i moralne napiętnowanie.

Było ich czterech. Najstarszy Roy został największą gwiazdą, wybitny autor europejskiego kina, zdobywca najważniejszych nagród na międzynarodowych festiwalach, Ronny będący czarną owcą w rodzinie, ambitny Kjell, który podziwiał najstarszego brata, próbując mu bezskutecznie dorównać oraz Leif, ojciec reżyserki. Niegdyś bardzo zżyci, stracili ze sobą kontakt. Reżyserka, która sama jest matką trójki córek, próbuje na powrót zbliżyć ich do siebie, a jednocześnie, przepracować problem, który od pokoleń dotyka członków jej rodziny.

Na różnych etapach życia fizyczna bliskość oznacza coś innego, ale jej brak może być równie dotkliwy. Reżyser obserwuje swoich wiekowych rodziców, których związek dawno temu się wypalił, co matka próbuje zrekompensować sobie coraz bardziej ryzykownym zakupoholizmem. Syn inicjuje psychodramę z ich udziałem, a jednocześnie testuje własny związek, który także zaczyna popadać w rutynę. Hybrydowy, autotematyczny i w dużej mierze autoironiczny dokument stawia pytanie, czy monogamia w dzisiejszych czasach nadal jest najlepszą formą związku dwojga ludzi.

Wiadomo nie od dziś, że pierwszą ofiarą wojny jest prawda. W Rosji ci, którzy ją głoszą, uznawani są agentów obcego wywiadu. Na przykład dziennikarze "Nowej Gaziety", która pół roku przed inwazją na Ukrainę otrzymała Pokojową Nagrodę Nobla. Tylko jak ocalić ten niezależny głos w warunkach jeszcze większego przykręcania śruby? Łącząc oficjalne i nieoficjalne zapisy, głównie anonimowych autorów, film dokumentuje heroiczną pracę rosyjskich dziennikarzy, ich dylematy związane z emigracją, cenzurą czy autocenzurą oraz nieliczne przejawy opozycyjnego ducha w tamtejszym społeczeństwie.